op 17 december 2016Hoe gelukkig ben je nu? Ik bedoel gewoon nu, op dit moment, tijdens het lezen van deze eerste zinnen van een blog?
Gek eigenlijk, dat je vaak pas zodra je iets kwijt bent, de waarde ervan ervaart. Weken heb je lekker geslapen, en heb je volop energie gehad overdag. En dan heb je een paar nachten die opeens tergend lang duren, waarbij je pas tegen de ochtend in slaap valt. ’s Nachts komen er ongeremde angsten op je af. En overdag ben je niet bepaald opgewekt en loopt er van alles mis. Wat heb je er dan niet voor over om weer een goede nachtrust te hebben!
Soms realiseer je je ook pas ten volle na het wegvallen van iemand hoeveel diegene echt voor je betekende. Tijdens iemands leven neem je veel als vanzelfsprekend aan. De dingen die je deelde, hoe zorgzaam diegene voor je was, de positieve levensinstelling waar je veel van leerde enz. In het gemis besef je pas hoe waardevol dat was en hoe belangrijk diegene voor je was.
Wat er is
In de loop van de tijd ben ik me steeds meer gaan realiseren hoe vaak ik gericht ben op wat er niet is, in plaats van op wat er wel is. Zelfs in de formulering van de voorgaande zin klinkt dat door! 
Tijdens de eindopdracht van mijn NLP Master in jan 2015 liep ik ertegen aan dat dit me soms in de weg zit. Een van de voornemens die ik toen maakte, was om me hierin te oefenen. Ik zou de komende 2 maanden elke dag 3 dankpunten benoemen. Dus letterlijk: tel je zegeningen. Een grappige reactie van de NLP-trainer die het verslag beoordeelde, was: mooi, maar waarom maar zo kort? Eerst maar eens beginnen en kijken hoe het gaat, dacht ik. Ik schafte me een rood leren boekje aan en daarin noteerde ik dagelijks drie of meer punten.
Moeilijk? Dat viel me heel erg mee. Een dankpunt hoeft voor mij dan ook geen groots karakter te hebben. Een gesprek wat energie gaf, de zon op weilanden in de ochtendnevel onderweg, een positief resultaat in een proces, van alles kwam langs. Steeds dezelfde punten? Nee, niet vaak. Elke dag gebeurt er weer iets nieuws.
Subtiel geluk
Hielp het? Ja, wonderwel. Alleen al dat het me dwingt te letten op dat wat er goed ging en waar ik blij van word. De negatieve opmerkingen of ervaringen blijven me meestal vanzelf wel bij. Piekervaringen van geluk, daar ben ik me ook vaak wel van bewust. Maar geluk in kleine dingen ervaren, je bewust zijn van tevredenheid of rust, dat gaat mij niet vanzelf af. Omdat het zich niet zo opdringt.
Door de ‘dankdiscipline’ richt ik me op de positieve ervaringen, ook als ze niet per se heftig zijn. Ik ben me daardoor veel bewuster van hoeveel er goed gaat en waardevol is! De enorme stroom ‘subtiel geluk’ heeft mezelf verrast. Daarvoor zag ik dat nauwelijks. Daarmee komt er meer balans in de dag.
En nu? Ik ben bijna twee jaar verder en ik heb mijn boekje net ververst. Ik ben een dankbaarder, gelukkiger mens. Door zoiets simpels als jezelf dwingen anders te kijken.