Erbij

Toen ik in 2016 mijn praktijk aanmeldde bij de KVK wilde ik per se onder de categorie psychotherapeuten etc. ingeschreven worden. Ik was toen meer coach, maar ergens had ik blijkbaar het gevoel dat ik die kant op wilde.

Papiertje

In de afgelopen 7 jaar heb ik vaak getwijfeld of ik toch niet een vierjarige therapie opleiding moest gaan volgen. Of misschien psychologie gaan studeren. Om op die manier een papiertje te krijgen om toegelaten te worden tot bepaalde opleidingen. En, als ik eerlijk ben, om het gevoel te hebben mee te tellen.
Eerder kwam ik wel eens mensen tegen in mijn werk die als autodidact ergens ontzettend goed in waren. Bij hen proefde ik vaak een onzekerheid, vanwege het feit dat ze nooit een formele opleiding in dat vak hadden gevolgd.
Terwijl ik, die wel zo'n opleiding had, alleen maar respect en bewondering kon hebben voor de vaardigheden en inzichten van zo iemand. Zo'n drang herkende ik afgelopen jaren ook in mezelf. Ik wilde meetellen, voor vol aangezien worden, bewijzen dat ik maar niet wat zat te fröbelen als coach.

Investering

Wat me onder andere tegenhield was dat ik enorm veel tijd en geld moest investeren om voor een deel dingen te leren die ik op een andere manier al geleerd had. En daarnaast dat ik een beginnersmodel aangereikt zou krijgen, terwijl ik mijn eigen model inmiddels al wel had ontwikkeld.
Dus besloot ik vooral vakgerichte opleidingen te volgen die me inhoudelijk en in mijn ontwikkeling echt verder brachten. Zoals: werken met poppetjes, traumatherapie, EMDR therapie, EFT relatietherapie en de psychosociale basiskennis. In de hoop dat ik daardoor me toch kon ontwikkelen tot vakbekwaam therapeut. Want dat ik de diepte in wil met mensen was me vanaf het begin wel duidelijk. Vandaar die categorie bij de KVK.

Erkenning

Inmiddels heb ik me volledig aan mijn praktijk als coach en therapeut gewijd en loopt het boven verwachting goed. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit werk als voornaamste tijdsbesteding mag doen. En dat het bijdraagt aan de heling van mensen. Net als het werk van veel vakbekwame collega's. De waardering van cliënten is hierin ook buitengewoon waardevol.
En de officiële erkenning kwam afgelopen week ook. Na aanmelding bij een beroepsvereniging (ViV) ben ik nu opgenomen in het kwaliteitsregister voor vakbekwame therapeuten in de complementaire zorg (RBCZ).
Voor mijn cliënten verandert er niet zoveel. Behalve dat een aantal zorgverze­keringen mijn sessies nu voor een deel vergoedt als mensen aanvullend verzekerd zijn. Voor mijzelf geef deze erkenning wel rust in de behoefte om mezelf te bewijzen. Zodat ik weer alle ruimte heb om vrolijk verder te groeien als mens en als therapeut. Ondanks dat ik rationeel wist dat zo'n erkenning op papier niet het belangrijkste is, kan zo'n drang je flink bezighouden.

Hetzelfde

En daarmee bevind ik me in dezelfde spanning tussen ratio en gevoel als veel van mijn cliënten. Welkom in de club, zeg ik wel eens tegen een cliënt, als die erachter komt dat zijn of haar gevoelens ook bij veel andere mensen spelen.
En nu zit ik in zo'n zelfde worsteling met een behoefte aan erkenning. Want in de basis verschillen we niet van elkaar. En daarmee is dit ook weer een mooi proces wat bijdraagt aan het doorvoelen van zoveel diep menselijke wensen en dilemma’s bij mezelf.
Welkom in de club, jongen, zeg ik nu tegen mezelf.